Çin'deki minik dostum…
Bulunduğum şehre yaklaşık 2 saat uzaklıkta bir şehirdeydi.Her hafta iş vesilesiyle bu şehre gelir fakat her seferinde de yemek problemi çekerdim.Bir gün şehir içinde helal yemek yiyebileceğim yer ararken Çinli Müslümanların Çin'in her yerinde açtıkları bir lokantaya rastladım.Tabi bu lokanta Türkiye'deki lokantalarla uzaktan yakından ilgisi olmayan genelde ortalama bir Türk'ün hayatta yemek yiyemeyeceği hijyenlikte bir yerdi.Ama Çin'de yaşayan biri için böyle bir yer bulmak büyük nimet olduğundan hiç düşünmeden içeriye süzüldüm.Hijyen takıntım onbin km uzakta kalmıştı; şu an boğazlar sorununu çözmeliydim.Yemeğimi yerken dikkatimi lokanta sahibinin dünya tatlısı bir oğlu çekti.İsmini sorduğumda hiçbir tepki vermeden yüzüme gülümsedi .Masumiyet gözlerinden akıyordu beni eritiyordu.İsmini öğrendim; Lokmanmış.Yaşı üçtü, Çin'in en fakir bölgelerinden biri olan Qinhay eyaletinden gelmişler ve helal rızık için koşturmacadaydılar.Lokman sorduğum hiçbir soruya cevap vermiyor ama lisanı haliyle her şeyi anlatıyordu.Ben ona sevgi gösterdikçe o da bana yakınlık gösteriyor, aramızda anlatılamaz bir sevgi halesi oluşuyordu.Beni hiç yabancı bilmiyor ve benimle oyun oynuyordu.Ben ona konuştukta o bana sadece gülümsüyor ama hiçbir kelime etmiyordu.Ben lokantadan ayrılırken arkamdan el sallıyor ve gülümsüyordu.Her hafta o şehre giderken aklıma Lokman geliyor öğlen yemeklerini Lokman'ın babasının lokantasında yemeğe gayret ediyor ve her seferinde Lokmanı görüyordum.O da dışarıda oynarken bizim geldiğimizi görünce hemen oyunu bırakıyor ve karşı masama oturup benim yemek yememi seyrediyordu.Bir an hiç konuşmaması beni şaşırtıyordu acaba lokman neden konuşmuyordu ?Gayri ihtiyari babasına bunu sorunca dünyam başıma yıkıldı.Lokman beni duyamıyordu ve kainattaki hiçbir sesi duyamıyordu.O bir işitme engelliydi.Ama engel Lokman'ın sadece kulaklarındaydı kalbi tüm dünyaya açıktı.Şimdiye kadar hiçbir sorunu olmayan insanlarla iletişim problemi yaşarken Lokmanla hiçbir problem yaşamamıştım.Çin'deki en küçük arkadaşım bana çok şey öğretmişti ve öğretmekteydi.Lokman'ın gözlerindeki o pırıltının kaybolmaması için Rabbime dua ediyorum ...
Bulunduğum şehre yaklaşık 2 saat uzaklıkta bir şehirdeydi.Her hafta iş vesilesiyle bu şehre gelir fakat her seferinde de yemek problemi çekerdim.Bir gün şehir içinde helal yemek yiyebileceğim yer ararken Çinli Müslümanların Çin'in her yerinde açtıkları bir lokantaya rastladım.Tabi bu lokanta Türkiye'deki lokantalarla uzaktan yakından ilgisi olmayan genelde ortalama bir Türk'ün hayatta yemek yiyemeyeceği hijyenlikte bir yerdi.Ama Çin'de yaşayan biri için böyle bir yer bulmak büyük nimet olduğundan hiç düşünmeden içeriye süzüldüm.Hijyen takıntım onbin km uzakta kalmıştı; şu an boğazlar sorununu çözmeliydim.Yemeğimi yerken dikkatimi lokanta sahibinin dünya tatlısı bir oğlu çekti.İsmini sorduğumda hiçbir tepki vermeden yüzüme gülümsedi .Masumiyet gözlerinden akıyordu beni eritiyordu.İsmini öğrendim; Lokmanmış.Yaşı üçtü, Çin'in en fakir bölgelerinden biri olan Qinhay eyaletinden gelmişler ve helal rızık için koşturmacadaydılar.Lokman sorduğum hiçbir soruya cevap vermiyor ama lisanı haliyle her şeyi anlatıyordu.Ben ona sevgi gösterdikçe o da bana yakınlık gösteriyor, aramızda anlatılamaz bir sevgi halesi oluşuyordu.Beni hiç yabancı bilmiyor ve benimle oyun oynuyordu.Ben ona konuştukta o bana sadece gülümsüyor ama hiçbir kelime etmiyordu.Ben lokantadan ayrılırken arkamdan el sallıyor ve gülümsüyordu.Her hafta o şehre giderken aklıma Lokman geliyor öğlen yemeklerini Lokman'ın babasının lokantasında yemeğe gayret ediyor ve her seferinde Lokmanı görüyordum.O da dışarıda oynarken bizim geldiğimizi görünce hemen oyunu bırakıyor ve karşı masama oturup benim yemek yememi seyrediyordu.Bir an hiç konuşmaması beni şaşırtıyordu acaba lokman neden konuşmuyordu ?Gayri ihtiyari babasına bunu sorunca dünyam başıma yıkıldı.Lokman beni duyamıyordu ve kainattaki hiçbir sesi duyamıyordu.O bir işitme engelliydi.Ama engel Lokman'ın sadece kulaklarındaydı kalbi tüm dünyaya açıktı.Şimdiye kadar hiçbir sorunu olmayan insanlarla iletişim problemi yaşarken Lokmanla hiçbir problem yaşamamıştım.Çin'deki en küçük arkadaşım bana çok şey öğretmişti ve öğretmekteydi.Lokman'ın gözlerindeki o pırıltının kaybolmaması için Rabbime dua ediyorum ...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder